Enteresan bu kitaplar...
Ruhu var onların, vicdanları, mevsimleri, renkleri var...
İnsanlığın mazisi onlarda yazılı...
Savaşların, sevişmelerin, doğal afetlerin...
Çekirdek bir aile gibi çoğu, ahlaki, koruyucu, şefkat dolu...
Kitapların harfleri, lisanları farklı olsa da zihne yaptığı etki aynı...
Kitaplar nankör değil, Nuh'un arkadaşı çoğu...
İbrahim'e yoldaş, Musa'ya sırdaş, İsa'ya ağma iken göz...
İnsanlık kitaplarla inanmış, iman etmiş, tapınaklara girmiş, dua etmiş...
Bir nevi kılavuz, pusula, sağır olana kulak, kör olana göz...
Açınca sayfalarını cilveli bir sevgili gibi nazlanır bazısı...
Kimi hiciv dolu mısralarla seslenir...
Kimi takım elbiseli, kimi fakir, kimi yalnız...
Kitaplar çok garip, yazarın dediği gibi;
“Kalbi var kitapların, onları bir kerhane sermayesi gibi haşin parmaklarınla mıncıkladın mı senin oldular sanıyorsun. Gaflet. Senin olan, sadece on dakikalık tenleri.
Konuşmaz seninle kitap, o bir basamak değildir, sırtına basıp ikbale tırmanamazsın...
Kahrını çekeceksin kitabın, hizmetinde bulunacaksın. Senelerce, senelerce hiçbir şey beklemeden diz çöküp emirlerini dinleyeceksin…” C. Meriç
Kitaplara bağımlı olmak, dünyanın kapılarını açmak demek...
Kitapların dostu olmak, renklerin farklı olduğunu, doğuştan kör olana gökkuşağının ihtişamının nasıl göründüğünü bilmek…
Kitaplar seni dost tuttu mu, on sekiz bin alemden dostlarla yaşadığımızın yalan; gerçeğin ise onlar olduğunu anlamak...
Kitaplar nicelerini dost tuttu, İskenderiye'de yaktık kitapların dostlarını...
Şimdi ise kitaplar insanlıktan korkuyor, insanlık ise kitapların gerçeklerinden...
Her insan bir kitap, kitabın sayfalarını yırtmadan okşayarak açmak...
Gerçeklerin farkına varıp, tefekküre dalmak...
.
Emrah Bekçi, dikGAZETE.com
-Tefekkür Notları-
