Ey sükûn!
Ey adımın baş harfi!
Ey doksandokuz kere Kuddüs…
Bir kuş geçmiş yelpaze…
Kıvrılıp yatmış münasip...
Yanımdan geçti bi yokluk…
Yanımdan geçip gitti son yaşım…
Önümde kiraz, mısır ve kahve…
...
Susamama beceriksizliğim var…
Bir avare baş dönmesi…
Acep diyorum olgunluk nedir…
Nedir içiyle konuşmak.
Bu sefer böyle olsun...
Aslında ne oluyorsa olsun.
Olmaya yüz tutsun…
Kapıda eğilsin, boynunu büksün…
Zaten ne olmuşsa…
Gerektiği için.
Biz…
Ne gerekmiyorsa yaptık…
Akamadık ona yanıyorum.
İçini gönül bilir, dışını gözler görür.
Bir muhabbet masasına çöker hüzün.
Bir ölüme gidilir gülümseyerek.
Bir şeyin gerçeği görünür.
Hakikati bilinir.
Ey bilmek!..
Ey şiir!..
Sana ayrılan süre bitti.
İki terlik, ikisi de sağ ayak.
Kutup yıldızı kaydı…
Öksürük şurubuyla intihar eden bendim.
“Ben bu yaz neredeydim” diye sordu “Badi Ekrem”…
Cevap veren çıkmadı.
Bu yaz ve diğer tüm yazlar…
Nerede olduğumuzu bilmeden…
Biz evimizdeyken bile çekirge.
Tüm mutluluklar birer duraksamadır.
Ey hürmetler…
Ey yol…
Ey arkadaş…
Ey üşüşen kelimeler…
Ey emek…
Ben tırnaklarımı yerken geliyor Eylül.
.
Arzu Leyal, dikGAZETE.com