Dnipro
Ukrayna'nın cephe hatlarına yakın yaşayan, güvenlik sebebiyle tahliye edilmek zorunda kalanların bir kısmı önce Dnipro'daki kamplara yerleştiriliyor, daha sonra da buradan güvenli bölgelere yönlendiriliyor.
Kamplara, savaş başladığında özellikle Harkiv, Herson, Zaporijya, Mariupol gibi şehirlerden tahliye edilenler gelirken, son dönemde Donbas'tan gelenlerin sayısında artış görülüyor.
Yerel gönüllüler, uluslararası yardım kuruluşları ve vatandaşların bağışlarıyla kurulan merkezlerde kalanlara kalacak yer ve yemek verilirken, gidecek yerleri olmayan ailelerin de güvenli bölgelere gitmelerine yardımcı olunuyor.
Dnipro'da, savaşın başlamasından bu yana 1500'e yakın kişinin kaldığı, ismi "Zatişniyi Kutoçok" olan ve Türkçe "Sakin bir Yer" anlamına gelen merkezin yöneticisi 36 yaşındaki Anna Kolaşnik, AA muhabirine buradaki faaliyetleri anlattı.
Savaş nedeniyle Harkiv kentini terk etmek zorunda kalan ve oğlu ile Dnipro'ya gelen Kolaşnik, aylardır bu merkezde görevli olduğunu kaydetti.
Kolaşnik, savaşın başladığı ilk dönemlerde ülkenin çeşitli bölgelerinden tahliye edilenlerin merkeze sığındığını belirterek son aylarda ise daha çok Donbas'tan gelenlerin buraya başvurduğunu aktardı.
Bahmut, Kramatorsk, Slavyansk ve Seversk şehirlerden gelen ve gidecek yerleri olmayanların merkeze yöneldiğini söyleyen Kolaşnik, Rus ordusunun kontrolüne geçmeden önce Lisiçansk ve Severodonetsk'ten de vatandaşların geldiğini belirtti.
Bu kişilerin sıcak çatışmaların yaşandığı yerlerden eşyalarını bile yanlarına almadan geldiklerini belirten Kolaşnik, "Buraya gelip önce dinleniyorlar. Sonra nereye ve nasıl gideceklerine karar veriyorlar. Bazıları akrabalarına, diğerleri ise yurt dışına gidiyor." dedi.
Kolaşnik, "Bugüne kadar 1500'e yakın kişiyi ağırladık. Ayrıca sürekli kalanlar da oluyor. Engelliler ve durumu ağır olanlara süresiz yer veriyoruz." diye konuştu.
7 yaşındaki Maria'nın hayali savaşın bitmesi
Ailesiyle 3 gün önce merkeze yerleşen 7 yaşındaki Maria Didenko, sürekli hava saldırılarının yaşandığı Bahmut'tan geldiklerini söyledi.
Didenko, "Savaşın bittiğini ve evime geri dönmeyi hayal ediyorum. Büyüyünce doktor olmak istiyorum. Normal bir hayat hayal ediyorum."
Didenko'nun babası 49 yaşındaki Vladislav da Bahmut'tan ayrılmak zorunda kaldıklarını kaydederek "Orada kalmak çok tehlikeliydi. Kızımız için endişeleniyorduk." dedi.
Vladislav nereye gideceklerini, nerede kalacaklarını bilmedikleri için ailesi ile bu kampa sığındıklarını, ne yapacaklarına burada karar vereceklerini söyledi.
Engelli çocuğu ile merkezde kalıyor
Serebral palsi rahatsızlığı olan 15 yaşındaki kızı ile 15 Haziran'da Dnipro'ya geldiğini belirten 37 yaşındaki Viktorya Guşina, bugüne kadar bu merkezde kaldıklarını anlattı
Kampın insanların geçici adresi olsa da durumu ağır olanların sürekli kalmasına izin verildiğini ifade eden Guşina, "Kızım engelli olduğu için durumumun farkındalar. Bu yüzden kalmamıza izin verdiler. Bunun için minnettarız." diye konuştu.
Guşina, yoğun saldırıların yaşandığı Lisiçansk'tan ayrılmak zorunda kaldıklarını dile getirerek "Mermiler, füzeler yanımıza düşüyordu. Kızım sığınakta oturuyordu sürekli. Ben de dışarıda yemek hazırlıyordum. Şehirde gaz yoktu. Herkes yemeğini dışarıda hazırlıyordu." dedi.
"Evden ayrılmak zor oldu, bir hafta boyunca ağladım"
Sıcak çatışmaların yaşandığı Donetsk cephesine yakın yaşadıkları şehirden 2 kız çocuğu ile tahliye edilen 43 yaşındaki Voktorya Kovalova, kocasının maden ocağında çalışırken yıllar önce geçirdiği bir travma nedeni ile felç olduğunu belirtti.
Kocasının şimdilik evlerinde kalmayı tercih ettiğini belirten Kovalova, "Eşim evde kalmak istiyor. Akrabalar ona bakıyor ama asıl amacım onu da yanımıza getirmek." ifadelerini kullandı.
Evden ayrılmanın son derece zor olduğunu, geri dönmeyi hayal ettiğini dile getiren Kovalova, "Bir hafta ağladım buraya gelmeden önce. Şimdi burada (Dnipro) ev kiralamaya çalışacağız." dedi.
Kaynak: AA
dikGAZETE.com
