30-12-2015 16:43
Hakkari’nin Yüksekova ilçesinde yaşayan Alıci ailesinin reisi Mehmet Alıci, beynindeki tümör nedeniyle üç ay önce yatalak kaldı. Zor durumdaki aile yardım bekliyor.
İlçenin Cumhuriyet Mahallesi’nde yaşam mücadelesi veren Alıci ailesinin dramı yürek burkuyor. Beyninde tümör bulunduğu için yatalak olan baba Mehmet Alıci, çocukları ve eşinin gözleri önünde eriyor. Yıkık dökük olan kiralık bir evde yaşayan aile, yetkililerin ve hayırseverlerin yardımını bekliyor.
ASP MAAŞ BAĞLADI AMA PARAYI ÇEKECEK KİMSELERİ YOK
Anne Alıci, daha önce eşinin beynindeki tümöre rağmen şehir merkezine gidip gelebildiğini, ancak son 3 aydır yatağa mahkum olduğunu belirterek, “En büyüğü 8 yaşında 4 çocuğum var. Bir yanda küçük yaşta 4 çocuğum, öbür yanda ölüm döşeğindeki eşim. Ne yapacağımı bilemiyorum. Okuma yazmam yok. Daha önce Aile ve Sosyal Politikalar İl Müdürlüğü (ASP) tarafından bize 500 liralık bir maaş bağlandı, ancak gidip o maaşımızı çekebilecek kimsemiz bile yok. Komşuların ve bazı yardımsever vatandaşların yardımları ile geçinmeye çalışıyoruz. Onlar bir şey getirdiyse yiyoruz, giyiyoruz. Getirmedilerse de açız, açıktayız. Evimiz kiralık ve yıkılmak üzere” dedi.
“DONANIMLI BİR HASTANEDE AMELİYAT OLMASI GEREKİYOR”
Bu yıl kömür dağıtılmadığı için yakacak kömürlerinin de kalmadığını belirten çaresiz anne, “Eşimin Ankara veya İstanbul’daki daha donanımlı hastanelerde ameliyat olması gerekiyor. Daha önce Van’daki Bölge Hastanesi’ne gitti, doktorlar riskli bir ameliyat olacağını söyleyince ve kendisine refakat edecek hiç kimse olmayınca geri dönmek zorunda kaldı. Bende de sinüzit rahatsızlığı var. Bir çocuğumun bir ayak parmağı fazla ve ayakkabı giyemiyor. Bu kışın ortasında hepimiz adeta birer ölü gibiyiz. Allah’tan başka kimsemiz yok, bu dört duvar arasında” diye konuştu.
“ÇOCUKLARIM İÇİN YAŞAMAK İSTİYORUM”
Rahatsızlığı nedeniyle çok zor konuşabilen baba Mehmet Alıcı ise “Daha önce ayakta idim, ara sıra nöbetler geçirsem de en azından çocuklarıma bir ekmek alabiliyordum. Şimdi bu döşeğe mahkum oldum ve hiçbir yere kıpırdayamıyorum. Tedavi olmak istiyorum ama bana refakat edebilecek kimsem yok. Çocuklarım perişan. Onlar için yaşamak ve onlara sahip çıkmak istiyorum. Tek dileğim bu. Benim bir ayağım çukurca ama bu çocuklara yazık günahtır. Ben ölürsem ortada kalacaklar” şeklinde konuştu.
(İHA)
İlçenin Cumhuriyet Mahallesi’nde yaşam mücadelesi veren Alıci ailesinin dramı yürek burkuyor. Beyninde tümör bulunduğu için yatalak olan baba Mehmet Alıci, çocukları ve eşinin gözleri önünde eriyor. Yıkık dökük olan kiralık bir evde yaşayan aile, yetkililerin ve hayırseverlerin yardımını bekliyor.
ASP MAAŞ BAĞLADI AMA PARAYI ÇEKECEK KİMSELERİ YOK
Anne Alıci, daha önce eşinin beynindeki tümöre rağmen şehir merkezine gidip gelebildiğini, ancak son 3 aydır yatağa mahkum olduğunu belirterek, “En büyüğü 8 yaşında 4 çocuğum var. Bir yanda küçük yaşta 4 çocuğum, öbür yanda ölüm döşeğindeki eşim. Ne yapacağımı bilemiyorum. Okuma yazmam yok. Daha önce Aile ve Sosyal Politikalar İl Müdürlüğü (ASP) tarafından bize 500 liralık bir maaş bağlandı, ancak gidip o maaşımızı çekebilecek kimsemiz bile yok. Komşuların ve bazı yardımsever vatandaşların yardımları ile geçinmeye çalışıyoruz. Onlar bir şey getirdiyse yiyoruz, giyiyoruz. Getirmedilerse de açız, açıktayız. Evimiz kiralık ve yıkılmak üzere” dedi.
“DONANIMLI BİR HASTANEDE AMELİYAT OLMASI GEREKİYOR”
Bu yıl kömür dağıtılmadığı için yakacak kömürlerinin de kalmadığını belirten çaresiz anne, “Eşimin Ankara veya İstanbul’daki daha donanımlı hastanelerde ameliyat olması gerekiyor. Daha önce Van’daki Bölge Hastanesi’ne gitti, doktorlar riskli bir ameliyat olacağını söyleyince ve kendisine refakat edecek hiç kimse olmayınca geri dönmek zorunda kaldı. Bende de sinüzit rahatsızlığı var. Bir çocuğumun bir ayak parmağı fazla ve ayakkabı giyemiyor. Bu kışın ortasında hepimiz adeta birer ölü gibiyiz. Allah’tan başka kimsemiz yok, bu dört duvar arasında” diye konuştu.
“ÇOCUKLARIM İÇİN YAŞAMAK İSTİYORUM”
Rahatsızlığı nedeniyle çok zor konuşabilen baba Mehmet Alıcı ise “Daha önce ayakta idim, ara sıra nöbetler geçirsem de en azından çocuklarıma bir ekmek alabiliyordum. Şimdi bu döşeğe mahkum oldum ve hiçbir yere kıpırdayamıyorum. Tedavi olmak istiyorum ama bana refakat edebilecek kimsem yok. Çocuklarım perişan. Onlar için yaşamak ve onlara sahip çıkmak istiyorum. Tek dileğim bu. Benim bir ayağım çukurca ama bu çocuklara yazık günahtır. Ben ölürsem ortada kalacaklar” şeklinde konuştu.
(İHA)
