Aziz İstanbul’da meşhur bir söz vardı.. “Ev alma komşu al” denilirdi.. Aslında bu söz ülkemizin pek çok köşesinde bilinir ve söylenir!.. Kasabalarda, köylerde, durum ne âlemde pek bilmem, ama komşuluk ilişkileri İstanbul’da oldukça azaldı.. Hatta bitti de denebilir.. Köroğlu’ya atfedilen “delikli demir” misâlinde olduğu gibi; maalesef apartman icat oldu, komşuluk öldü!.. Eski mahallemizi hatırlıyorum.. Fatih’teydi.. Darüşşafaka Caddesinin hemen altındaki Fahri Bey’le Salih Zeki sokaklarını içine alan bir bölgedeydi.. Orada doğduk orada büyüdük.. Mahallemizde 13-14 tane bahçelerinde kümes hayvanlarının da bulunduğu "ahşap ev” vardı.. Herkes birbirlerini tanırdı.. İnsanlar cân-ı gönülden selâm verirdi.. Kadınlar, erkekler, gençler, yaşlılar, birbirlerine karşı son derece müşfik ve saygılıydılar.. Komşu teyzenin isteğini emir telâkki ederdik.. En sevdiğimiz oyunumuzu bırakıp teyzenin gönderdiği bakkala, manava, adeta uçar gibi giderdik.. Komşu teyzeye kendi annemiz gibi hürmet ederdik.. Komşumuzun kızı ise bizim için kardeşten daha ileriydi.. Mahalle dışından biri gelecek ve kızı rahatsız edecek veya yan bakacak, mümkün müydü hiç!.. Mahallemizin bekçisi-polisi gibiydik.. Ya şimdi?.. Hepsi mâzi oldu.. Nostalji olarak hatırlanıyor!..
Yukarıda da belirttiğimiz gibi şu an itibarıyla komşuluk ilişkileri tatsız!.. Aynı apartmanı paylaşan insanlar, birbirlerini tanımıyor.. Güya atalarımız, “komşu komşunun külüne (gülüne) muhtaç” demiş.. Bu söz belki bir zamanlar doğruymuş, ancak şimdilerde lâf-u güzaf!.. Evet kıymetli dostlar; maalesef komşu komşunun durumundan habersiz.. “İhtiyaç sahibi mi?.. Başına bir dert mi gelmiş?.. Hastası mı var?..” Kimse bilmiyor, merak da etmiyor!.. Üç-beş istisna olabilir, ama genel olarak böyle.. İşin daha da enteresanı, insanların bazılarında nezaket de kalmamış!.. Hatta, “kâmil insan” görüntüsü verenlerde bile.. Zât-ı muhteremin biriyle yolda karşılaşıyorsunuz, yüzünüze bön bön bakıyor.. Allah'ın selâmını bile esirgiyor!.. Ancak, komşuluğun faziletine inananlar, yani bizler, usanmadan yılmadan bu güzel müesseseyi çalıştırmanın yollarını aramalıyız.. Komşularımızı sevmeliyiz.. Çünkü, hayat onlarla anlamlı.. Vesselâm..
.
Sami Özey, dikGAZETE.com