İnsan için yalnızlığını ve tekliğini farketme, hazmetme, hatta zevk etme, çok değerli bir aşama.
“Kendini bilen, Rabbini bilir” çünkü.
Güzel ve doğru bir şey yapmak için hiç kimseden icazet bekleme; hatta hiç bekleme..
Kalabalıklar içindeyken henüz, yalnızlığı farketmek…
Genç yaşında yalnızlığını, tekliğini farketmek, hissetmek, hazmetmek önemli; hem gerekli hem değerli.
Bizim kültürümüzde küçük yaşlardan itibaren, kaliteli yalnızlık, kendi başına kalabilme becerisi pek geliştirilmiyor.
Kapsam alanımıza girenler ise bizi biz yapıyor; hayatımız ulaşamadıklarımızda, hayallerimizde değil; elimiz, dilimiz, gönlümüzle yaptıklarımızla çizilmiş oluyor…
“Onlara kendi elleri ile yaptıklarının sonuçları vardır” ile düşünülesi..
İnsanın bütün ilişkilerini aydınlatacak bir ayet/işaret…
"…Her kim bir can kurtarırsa, bütün insanları kurtarmış gibi olur…” (Maide, 5/32)
Hem insanın yaşama (ve ilişkilerinin) kalitesini artırır (insana gönülden, farkındalıkla hürmet) hem de “aman canım birini düzeltsen milyon tanesi var böyle” gibi miskin ve karamsar bakış açısından kurtarır...
Çünkü ödevimiz; muhatap olduklarımız..
“Birine karşı sabrın kalmadığında, Allah’ın sana karşı ne kadar sabırlı olduğunu düşün.” Hz. Ebu Bekir EsSıddık
Çıkarsız kalmak, yalnız kalabilmek, muhalefet olsun diye muhalefet yapmamak, genelleme yapmadan (ama olanların da farkında olarak) her insana, insan olmanın değeri ile başlangıç değeri kredisi ile yanaşmak.
Her konuda kendimizden acizleri anlamak, dönüşüm potansiyeline inanmak.
İnsanlardan (zulmeden, yani emreden nefsinin boyunduruğunda yaşayan) kısa da olsa uzaklaşmak (-kendimiz de dahil-), sonra daha tahammüllü dönüşler yapabilmek için önemli olsa gerek.
Nasıl yalnız kaldığımız, ne kadar önemli…
Günümüz ekolleri, sürekli bireye, “kendisini korumayı” öğütlüyor. Yalnız, en baş düşmanının yine insanın kendisi olduğunu görmezden gelerek, ya da kendileri de bunun farkında olmadıklarından, bu yönde bir bilgiyi paylaş(a)mıyorlar.
“Eğer tek bir çiçeğin mucizesini görebilseydik, bütün hayatımız değişirdi” demiş Buda...
Ne kadar doğru…
İşte tam bu yüzden, büyük hedefler peşinde koşuyorken, hali hazırda küçük, zarif, kırık yerlerde mevcut, her an olmakta olandan perdeleniyor aciz insan…
Dış dünyada ne olduğu elbette ki önemli, ama iç dünyamızda ne olduğu ve bizim nasıl durduğumuz bundan çok daha önemli.
“Hiç bir yere sığmadım, mümin kulumun kalbine sığdım”
En kıymetli yerin kalbin ve en iyi bakılması gereken yerin de orası olduğunu unutmayalım.
Biz esenlik dilemeye devam edelim…
Kendimize, yakın çevremize, ahir zaman insanlığına…
Gençlerimize, çocuklarımıza…
Güzelim dünyamıza…
Sevgi, saygı, hürmet bütün zerrelere...
Nihayetinde yalnız olduğumuzu bilerek..
Kendi ahâkımızın yontulduğunu hatırlayarak..
“Kalbiniz her daim, imanın, ümidin ve aşkın mekanı olsun.” Hazreti Ali (Kerem-Allahu vecheHu).
.
Gülşah Aslı, dikGAZETE.com